Lula Pink

Bez względu na to, czy obchodzicie to święto, czy nie, luty jest zarezerwowany dla czerwonych serduszek, pluszowych misiów, nadziewanych czekoladek w kształcie serc owiniętych w czerwone papierki i masy tandety, której nikt nie potrzebuje. Jeśli więc nie macie na ten walentynkowy wieczór planów, lub same/sami nie wiecie, jak je spędzić, polecam – jak zwykle – maraton filmowy. Nie ma nic bardziej romantycznego niż ciepłe łóżko, jedzonko, winko i dobry film. Bez względu na to, czy zdecydujecie się dzielić ten wieczór z kimś, kogo kochacie, czy też będzie on tylko dla Was i postanowicie spędzić go w piżamie, z maseczką na twarzy i kieliszkiem wina w ręku, gwarantuję, że będzie udany. Dobry film to generalnie podstawa udanego wieczoru. Przygotowałam zestaw 25 filmów, starając się by każda/każdy znalazł/a wśród nich coś dla siebie. Są więc komedie mówiące o seksie lekko i zabawnie; są filmy romantyczne, ociekające pożądaniem i pragnieniem miłości; są filmy perwersyjne, parujące od frywolnego seksu; są takie, w których pożądanie wibruje na ekranie sprawiając, że same/sami będziecie odczuwać, jak rośnie i w Was, ale jego ujście będziecie musiały/musieli zaleźć same/sami; są ociekające krwią erotyczne thrillery; jest porno; są w końcu i takie, które powinny zaspokoić filmowy apetyt osób, które walentynki omijają szerokim łukiem. Dla ułatwienia podzieliłam je na kilka kategorii. Zapraszam! Dla spragnionych piękna i romansu (niekoniecznie z happy endem): Czekolada, reż. Lasse Hallström (2000) Przed seansem obowiązkowo zalecam wycieczkę do sklepu po czeksę, bo bez niej tutaj ani rusz. Wspaniały, klimatyczny film. Osadzona w jakimś zapomnianym, francuskim miasteczku opowieść o Vianne (w tej roli Juliette Binoche), pewnej siebie i nie dostosowującej się do narzucanych kobietom przez mężczyzn ról i zasad, która wraz z córką przybywa by tam osiąść, prowadząc sklep z czekoladą. Z pozoru niewinny biznes przeradza się w otwartą wojnę z Kościołem Katolickim pod postacią arcykościelnego burmistrza, który przy byle okazji obrzuca kobietę błotem niczym szatana, za otwieranie sklepu ze słodyczami w okresie Wielkiego Postu. Ale jej przyjazd to wiatr zmiany dla tego spokojnego miejsca. Wraz z zapachem czekolady w mieszkańcach odrodzi się siła, by odbudowywać relacje, zawalczyć o uczucia, a nawet wydostać się z toksycznego związku z mężem katem. Jest też miejsce na płomienny romans Vianne z granym przez Johnny’ego Deppa Rouxem. Wszystko to w oparach czekolady… mniam. Duma i uprzedzenie, reż. Joe Wright (2005) Ekranizacja klasyki romansu – powieści Jane Austin pod tym samym tytułem – rozgrywającej się w osiemnastowiecznej Anglii. Do posiadłości Netherfield Park wprowadza się dwóch kawalerów, co na zawsze odmieni monotonne życie pięciu dorastających sióstr Bennet. Dla znudzonych czytaniem i oglądaniem w kółko tego samego, polecam film Duma i uprzedzenie i zombie (będący bardziej wariacją na temat filmu Wrighta, niż samej powieści, ale ogląda się naprawdę dobrze). Ekstaza, reż. Gustav Machatý (1933) Czechosłowacko-Austriacki film, będący pierwszym filmem fabularnym ukazującym nagość, seks i orgazm (choć raczej mimiką twarzy niż szczegółowym obrazem). Fabuła skupia się na Evie – nieszczęśliwej w pozbawionym miłości i seksu małżeństwie, która podejmuje decyzję o rozwodzie (1933 rok!) i tymczasowo powraca do posiadłości swego ojca. Tam udaje się na konną przejażdżkę podczas której postanawia popływać nago w jeziorze. Chwilę później poznaje Adama, a cały film zaczyna wibrować od seksualnego napięcia. Są to lata 30 w kinie, nie ma co spodziewać się erotycznych scen na miarę Gaspara Noe, a jednak niesamowicie intensywnie odczuwam podniecenie Evy i jej bliską wybuchu potrzebę skonsumowania erotycznych fantazji. Przepiękny film o pożądaniu, potrzebie bliskości i o kobiecie, która nosi na swoich barkach poczucie winy za swoje potrzeby. Do tego wszystkiego wspaniałe zdjęcia Jana Stallicha. Pierwszy zagraniczny film zakazany w USA. Lada dzień, reż. Travis Fine (2012) Rudy, muzyk i drag performer poznaje Paula, ukrywającego swoją orientację prawnika. Tych dwoje zaczyna łączyć uczucie. Gdy Rudy dowiaduje się, że nastoletni synek jego sąsiadki Marco, cierpiący na zespół Downa, został sam po tym jak kobieta trafiła do więzienia, oboje biorą chłopca pod swoje skrzydła i walczą o prawo do opieki. Przerażająco smutny, ale i piękny w swej prostocie film o sile miłości i złu, które wyrządzają stereotypy. Tajemnica Brokeback Mountain, reż. Ang Lee (2005) Odwieczny spokój gór, cisza przerywana dźwiękami lasów, strumieni i owczych dzwonków, leniwie płynące po niebie chmury i dwóch mężczyzn, którzy w tej scenerii odnajdują najskrytsze pragnienia swoich ciał. Przepiękne zdjęcia, jeszcze piękniejsza muzyka i plejada gwiazd: Jake Gyllenhaal, Heath Ledger, Anne Hathaway i Michelle Williams. Tamte dni, tamte noce, reż. Luca Guadagnino (2017) Jeden z najpiękniejszych filmów zeszłego roku. Jeśli ktoś/ia z Was jeszcze nie słyszał/a piosenki &bdquo;Mystery of love” Sufjana Stevensa, całym sercem polecam ją włączyć i zamknąć oczy a przeniesiecie się daleko, daleko od rzeczywistości. Miłosna historia między dojrzewającym Elio, a Oliverem – doktorantem archeologii, który gości u jego ojca. Pożądane wyrażane w gestach tak subtelnych i słowach tak delikatnych, że łatwo je przeoczyć (do czasu). W tle lata 80. w północnych Włoszech, palące słońce, rozgrzane kamienie budynków i szum wiatru w drzewach brzoskwiniowych. Błogość i piękno. Końcowy monolog ojca Elio, w którym niezwykle celnie opisuje romantyczne relacje międzyludzkie jest tak mocny, że aż zapiera dech (mnie szczególnie dotknęło zdanie &bdquo;Until we go bankrupt by the age of 30, and have less to offer each time we start with someone new” - poczułam, jakby to było tak bardzo o mnie, że bardziej i głębiej już się nie da). A posiadając choćby minimalne doświadczenie w relacjach miłosnych, ciężko nie odczuć całą/całym sobą ostatniej sceny, bo wręcz zabija realnością i perfekcyjnym oddaniem na ekranie tego, czego w słowach nawet nie da się opisać. Do tego cały film zapada się miękko w cudownej, idealnie do niego dobranej muzyce. Pokuta, reż. Joe Wright (2007) Keira Knightley i James McAvoy w przepięknej opowieści o konsekwencjach, które ponosimy za zbyt duże wotum zaufania udzielone swojej intuicji i wyobrażeniom o świecie, którego jeszcze do końca nie rozumiemy. I o konsekwencjach, z którymi muszą zmierzyć się ci niesłusznie przygnieceni zrzuconą na nich winą za cudzą niedojrzałość. Historia zaczyna się w 1935 roku, a kończy długo po wojnie. Film drży od skrywanego pożądania, emocji i miłości odebranej siłą tym, którzy tak bardzo na nią zasłużyli. W tle burzliwe czasy światowej historii i dogorywający już, ale ciągle silnie zakorzeniony w społeczeństwie klasizm. Nie zapominajmy o tej przepięknej zielonej sukni projektu Jacqueline Durran, w której występuje Keira Knightley na początku filmu! Dla spragnionych perwersji Boogie nights, reż. Thomas Anderson (1997) Eddie Adams, młody chłopak z Torrance w Kalifornii, podczas jednej ze swoich zmian na zmywaku w restauracji poznaje przypadkiem producenta filmów pornograficznych. Eddie, obdarzony wieloma cenionymi w branży cechami, takimi jak młodość, atrakcyjność, młodzieńczy wigor i ponadprzeciętnie duży penis, staje się wkrótce gwiazdą kina porno, nadając sobie pseudonim artystyczny &bdquo;Dirk Diggler”. Wkrótce jednak świat szybkiego seksu, dostatniego życia, narkotyków i alkoholu staje się dla głównego bohatera pułapką bez wyjścia. Bardzo barwnie ukazując widzom czasy plastikowych okularów, krótkich, kolorowych topów i filmów porno bijących rekordy popularności, film jest niezwykle dynamicznym obrazem branży porno lat 70 i 80. Głębokie gardło, reż. Gerard Damiano (1972) Klasyka kina porno. Linda, mająca problem z osiągnięciem orgazmu, udaje się do lekarza. Ten, po odbyciu stosownych badań i testów stwierdza w końcu, że dziewczyna cierpi na bardzo rzadką przypadłość – jej łechtaczka znajduje się w gardle. Moim ulubionym bohaterem jest typ, który uważa, że wszystko smakuje lepiej z cipki, łącznie z colą, którą spija przez słomkę ze specjalnego, wkładanego w cipkę urządzenia. Film zapoczątkował tzw. okres &bdquo;porno chic”, w którym filmy porno przedostawały się do mainstreamu, i był bodajże pierwszym filmem z tego gatunku, o którym wzmianki pojawiły się we wszystkich najważniejszych pismach, z &bdquo;New York Times’em” na czele. Dla spragnionych odkryć więcej polecam jeszcze film Królowa XXX z Amandą Seyfried w roli Lindy Lovelace, opowiadający o kulisach sławy aktorki i jej prywatnym, mocno pokomplikowanym życiu, oraz dokument Głęboko w gardle. Gorzkie gody, reż. Roman Polański (1992) Film, który nauczył mnie, że seks powinien działać jak wyrzutnia wszystkich nagromadzonych w ciele emocji i przede wszystkim – pomagać w eksplorowaniu samej siebie. Że zrzucenie wszelkich konwenansów i przyzwyczajeń jest niezbędne do poznania swojego ciała i jego potrzeb. Przed obejrzeniem Gorzkich godów nigdy nie wybuchnęłam śmiechem podczas seksu, wydawało mi się to być jedną z tych rzeczy, które podczas stosunku są &bdquo;nie na miejscu”. Nie wiem dlaczego uważałam, że seks musi być poważny, na szczęście z tego mitu zostałam wyleczona w dwie godziny. Peter Coyote tarzający się po podłodze i kwiczący nago w masce świni i Emmanuelle Seigner wybuchająca śmiechem, a zaraz potem powracająca do ujarzmiania prosiaka lateksowym pejczem, otworzyli mi oczy na to, że w seksie nie ma sensu tworzyć sobie jakichkolwiek ograniczeń, bo blokujemy tym samym najlepszą drogę do rozluźniającego, oczyszczającego i obopólnie satysfakcjonującego seksu. Jako wisienka na torcie Emmanuelle Seigner manifestująca całemu światu, że lateks nie należy wyłącznie do stref sexworkingu i fetyszyzmu i odczarowująca ten materiał ze sławy taniości i kiczu. Czego chcieć więcej? Nocny portier, reż. Liliana Cavani (1974) Lucia (jedna z lepszych ról Charlotte Rampling), była więźniarka obozu koncentracyjnego, podróżuje po wojnie do Wiednia ze swoim mężem. W hotelu...