Zofia Holeczek

Wywiad z 2019 roku Myślę, że wiele z nas w jakimś momencie swojego życia fantazjowało (lub nadal fantazjuje) o pracy seksualnej. O nieskrępowanym zaspokajaniu swoich potrzeb przy jednoczesnym czerpaniu z tego korzyści finansowych, o przelotnych romansach z bogatymi dżentelmenami w drogich garniturach i z nienagannymi manierami, o podwójnym życiu i emocjonującej świadomości robienia czegoś społecznie uważanego za nie moralne. Mnie osobiście ten zawód zawsze niesamowicie pociągał i odkąd pamiętam chciałam umówić się na seks za pieniądze (w sumie nadal chcę, niestety teraz będąc w monogamicznym związku nie mam absolutnie ochoty sypiać z nikim innym niż mój chłopak, więc trochę lipa). W czasach, gdy dużo korzystałam z Tindera sporo myślałam o tym, że przecież mogłabym robić dokładnie to samo za hajs, skoro i tak chcę się umawiać na seks, bo zwyczajnie mam na niego ochotę. Ale czemu tego nie zrobiłam, w sumie sama nie wiem. Myślę, że nie jestem odosobniona w tych fantazjach i w oporach przed ich zrealizowaniem wywoływanych przez zakorzeniany w nas od najmłodszych lat strach przed wstydem, stygmatyzacją, przemocowym środowiskiem. Od dziecka jesteśmy faszerowane bzdurami o tym, że praca seksualna = przemoc i wyzysk, że jest to rzecz dla kobiety skrajnie upodlająca, że choroby, narkotyki, przemoc, że już nigdy nie zbudujemy normalnego związku, że nie będziemy umiały kochać i w ogóle śmierć i pożoga, koniec świata jaki znamy. Wpajają nam to nie tylko opiekunowie, nauczyciele, księża czy politycy, ale i otaczająca nas popkultura. Pomimo tysięcy rozseksualizowanych reklam, nikt nie pokazuje tak chętnie seksu jako takiego – prawdziwego, naturalnego, nie zawsze wizualnie dosmaczonego. A już broń boże żeby ktoś mówił o czerpanej z niego przyjemności (ok, to się troszeczkę zaczyna zmieniać, ale w czasach, w których dojrzewałam zewsząd krzyczały do mnie piękne panie w erotycznych pozach i nagłówki o seksie, zdradach, &bdquo;100 seks-tricków”, &bdquo;50 porad jak spełnić JEGO fantazje” i quiz &bdquo;jaką kochanką jesteś?”, a znikąd nie dostałam komunikatu odnośnie odpowiedzialnego seksu, świadomej zgody, chorób przenoszonych drogą płciową, asertywności, świadomości swojego ciała i tego, że seks nie wygląda tak, jak pokazane jest to w filmach pornograficznych). Filmy podejmujące temat pracy seksualnej również w większości pokazują konsekwencje (oczywiście negatywne) tej pracy, a nie czerpane z niej korzyści. Pracownice i pracowników seksualnych spycha się na margines społeczeństwa, bo tak jest wygodnie i zawsze można kogoś obwinić o miejskie patologie. Przy okazji jest też na kogo zrzucić odpowiedzialność za zdradę męża/partnera, jak się &bdquo;puści z jakąś dziwką”, bo wiadomo, że to przecież wina seksworkerki, że tak zarabia, a nie typa, że w pełni świadomie zapłacił komuś, żeby zdradzić żonę czy partnerkę. O pracownikach i pracownicach seksualnych mówi się jak o najgorszych kryminalistach, podczas gdy jednocześnie w Kościele, czy rządzie – tak chętnych do stygmatyzacji innych – zasiadają osoby mające w życiorysie czyny faktycznie na stygmatyzację zasługujące. Tymczasem dla wielu osób praca seksualna to nie tylko sposób na utrzymanie się (często jedyny), ale też na wyzwolenie, samodzielność ekonomiczną, zaspokojenie własnych potrzeb, odkrywanie siebie, swojej seksualności, atrakcyjności. Warto pamiętać, że w dobie Internetu dogorywają już czasy przemocowych alfonsów rodem z najbardziej traumatycznych filmów oglądanych w dzieciństwie w tajemnicy przed rodzicami (u mnie to był Striptiz z Demi Moore – nigdy nie zapomnę tego filmu z czerwonym kwadracikiem puszczonego w telewizji późno w nocy, kiedy moi rodzice byli u znajomych, w którym pierwszy raz w życiu zobaczyłam na ekranie kobiece piersi, i który zakorzenił we mnie myślenie, że praca seksualna=zagrożenie). Dlatego dzisiaj oddaję w Wasze ręce rozmowę, którą przeprowadziłam ze wspaniałą osobą – seksworkerką, feministką i bardzo wrażliwą kobietą wykorzystującą swój zawód do mówienia głośno o pozytywnej seksualności, która szczerze i otwarcie opowiada o swojej pracy i jej wpływie na inne sfery życia. Możecie kojarzyć jej bloga - https://escortgirl.blog - gdzie jako Święta Ladacznica opisuje swoje doświadczenia związane z pracą seksualną. Kiedy zdecydowałaś, że chcesz zostać seksworkerką i co doprowadziło Cię do tej decyzji? Pierwszą decyzję podjęłam w 2011 roku. Nie wiedziałam jak inaczej mogę szybko zdobyć pieniądze na jedzenie. Szukanie pracy nie wchodziło wtedy w grę, zresztą wynagrodzenie dostałabym najszybciej po miesiącu. Umówiłam się na spotkanie sponsorowane z pierwszym klientem poprzez jakiś zwykły portal randkowy, potem z drugim już z dedykowanego ogłoszenia. Miałam wtedy łącznie kilka spotkań przez rok, byłam skrajną amatorką. Potem zrezygnowałam, bo znalazłam się w zupełnie innej sytuacji życiowej - miałam (chwilowo) dużo pieniędzy oraz "zwykłą" pracę i nie potrzebowałam pracy seksualnej. Zajęłam się innymi sprawami. Niestety później moja sytuacja zdrowotna i życiowa bardzo się pogorszyły. W pracy, którą w tamtym czasie miałam, zarabiałam zdecydowanie za mało, a pracę seksualną polegającą na spotkaniach z klientami na seks wspominałam bardzo miło, więc podjęłam decyzję o zatrudnieniu się w agencji, będąc już tym razem znacznie lepiej przygotowaną. Po drodze miałam jeszcze krótki epizod z kamerkami, ale nie wspominam go dobrze, przede wszystkim dlatego, że kamerka internetowa to nie jest moje medium – nawet prywatnie nie używam Skype'a ani Zooma, bo o wiele bardziej lubię interakcje twarzą w twarz albo słowo pisane. Poza tym bałam się pracować upubliczniając swoją twarz i głos, z uwagi na stygmatyzację, która mogłaby mnie spotkać. Nie umiałam też zaangażować widza ani skłonić go, by wykupił transmisję na kanale prywatnym. Proszenie o tipy też nie wychodziło mi naturalnie. Do tego strasznie frustrowało mnie samo przygotowywanie się do występu i sprzątanie po nim - to były każdorazowo dwie, trzy godziny pracy, bo żeby zachować anonimowość, mój pokój musiał wyglądać w kadrze zupełnie inaczej niż na co dzień. Przez pół roku zarobiłam na kamerkach łącznie około tysiąca dwustu złotych, z czego większość dni mijała mi na "dziś wejdę na kamerki... meh, jednak nie". W jaki sposób weszłaś w branżę i co Cię w niej najbardziej zaskoczyło? Za pierwszym razem po prostu zamieściłam darmowe ogłoszenia. Bez zdjęć, bez numeru telefonu. Za drugim – kupiłam alternatywną kartę SIM, włożyłam ją do starej Nokii i zaczęłam szukać agencji, która by mi odpowiadała. Wysłałam kilka maili i umówiłam się na dwa spotkania rekrutacyjne. Ja weryfikowałam pracodawcę, a pracodawca mnie. Tego samego dnia, w którym odbyłam obie rozmowy, zdecydowałam się na współpracę i wieczorem miałam już pierwszego klienta. Musiałam tylko pożyczyć odpowiednie ubrania (płaszcz, sukienka, buty), bo żadnych nie miałam – prywatnie najchętniej nosiłam bluzy, dżinsy, adidasy i sportowe kurtki. Po pół roku pracy w agencji zaczęłam z powrotem pracować na własną rękę, bo zmęczyło mnie masowe podejście do klienta i przedmiotowe podejście klientów do mnie. Wróciłam do randek. Na plus najbardziej zdziwiło mnie, jeszcze na etapie tych kilku spotkań dawno temu, że moje randki z klientami nie różnią się niczym od randek, które w tym samym czasie miałam prywatnie poprzez portale randkowe. Tak samo byłam zapraszana na kolację z seksem albo sam seks, tak samo prowadziliśmy rozmowy i albo nawiązywaliśmy dłuższe relacje, albo (najczęściej) nie. Różnica polegała tylko na tym, że raz dostawałam wynagrodzenie za mój czas, a raz nie. Na minus zdziwiło mnie… nic mnie nie zdziwiło na minus, bo najgorsze rzeczy, z jakimi się zetknęłam przez te wszystkie lata, są i tak lepsze niż stereotypowy obraz pracy seksualnej, którym nasiąknęłam. Możesz opisać jak wygląda taka typowa randka z klientem/klientką? W ogóle nie mam klientek, sami klienci. Typowa randka to spotkanie mniej więcej trzygodzinne, w trakcie którego idziemy do hotelowego baru na drinka, albo do jakiejś restauracji na kolację. Rozmawiamy (dyżurne tematy to podróże, jego praca, moje plany na przyszłość i polityka), poznajemy się bliżej, a potem wracamy do hotelu. Oferuję usługę waniliową oraz lekkie BDSM, które jest nieco droższe. Czasami zostaję na noc. Bardzo rzadko mam pojedyncze godziny. Zdecydowana większość moich klientów to wykształceni biznesmeni, menadżerowie, niezależni specjaliści i naukowcy w średnim wieku, którzy przyjechali do Warszawy w interesach. Co czułaś przed pierwszym w życiu spotkaniem z klientem? Przed pierwszym spotkaniem byłam przerażona. Nie tym, że klient coś mi zrobi, tylko tym, co się ze mną stanie potem. Wychowana na stereotypach o kobietach upadłych, miałam silne przeświadczenie, że wkraczam na drogę do życiowej samozagłady. Porozmawiałam wtedy z ówczesnym chłopakiem, a ten mnie bardzo uspokoił, opowiadając historie dwóch swoich znajomych sprzed lat. Zdecydowałam się na spotkanie, a po nim zrozumiałam, że nic się nie zmieniło - poza tym, że miałam w portfelu bardzo dużo pieniędzy: na dwa, trzy tygodnie skromnego życia. W drodze powrotnej porównywałam to intensywnie z pracą na etacie, gdzie (w każdej kolejnej firmie) doświadczałam o wiele gorszego traktowania, żyłam w skrajnym stresie nie mając czasu nawet na przygotowanie się do zajęć na studia, i byłam w absolutnym szoku, że można komfortowo zarabiać godne pieniądze. Jak wyglądają Twoje relacje z innymi osobami z branży i z osobami, dla których pracowałaś? Moje relacje z innymi escortkami to najczęściej mentoring. Młode kobiety przychodzą po wsparcie biznesowe, zadają pytania, dostają odpowiedzi, a potem znikają z mojego życia. Mam więcej znajomych pracujących w innych gałęziach branży seksualnej: na kamerkach, w klubach nocnych czy oferujących masaż erotyczny i tantryczny. Ostatnio na Facebooku powstała grupa dla osób pracujących w różnych gałęziach usług seksualnych i czasem się tam udzielam. Relacje z przełożonymi miałam raczej dobre. Trafiłam do bardzo przyjaznych agencji, menedżerki były inteligentnymi kobietami na...